ΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΑ ΠΛΟΙΑ

Για αιώνες τα πλοία φτιάχνονταν από ξύλο που αργότερα έδωσε τη θέση του σε πιο σκληρά υλικά όπως ο χάλυβας. Αλλά ο χάλυβας ήταν ακριβός και δεν ήταν άμεσα διαθέσιμος, κάτι που ήταν σημαντικό πρόβλημα, ειδικά κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όταν υπήρχε έντονη έλλειψη του εν λόγω μετάλλου.

Το 1848, ο Joseph-Louis Lambot, ο εφευρέτης του οπλισμένου σκυροδέματος, δοκίμασε να φτιάξει μια μικρή βάρκα από οπλισμένο σκυρόδεμα, δημιουργώντας την μικρή σε ζωή βιομηχανία των τσιμεντένιων πλοίων.

Το βασικό πρόβλημα με τα τσιμεντένια πλοία ήταν ότι απαιτούσαν ένα πολύ παχύ κέλυφος που να είναι τόσο ισχυρό όσο ενός χαλύβδινου πλοίου. Αυτό έκανε το πλοίο πολύ βαρύ με συνέπεια να χρειάζεται περισσότερο καύσιμο για να κινηθεί. Επιπλέον, μια ζημιά θα προκαλούσε πολύ γρήγορη βύθιση του πλοίου λόγω του μεγάλου βάρους του.

Οι ναυτικοί του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τα αποκαλούσαν συχνά "επιπλέουσες επιτύμβιες στήλες" και δίσταζαν να υπηρετούν σε αυτά.

Παρόλα αυτά, αυτά τα πλοία συνέχισαν να κατασκευάζονται και το μέγεθος τους συνεχώς αυξανόταν. Το μεγαλύτερο απ' αυτά ήταν το SS Selma με μήκος 138 μέτρα, ένα πετρελαιοφόρο που καθελκύστηκε το 1919. Σήμερα, το κουφάρι του βρίσκεται μερικώς βυθισμένο στο Galveston Bay στο Texas Gulf Coast.

Όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον ενέκρινε την κατασκευή 24 τέτοιων πλοίων ως πλοία υποστήριξης. Ωστόσο, κανένα απ' αυτά δε ολοκληρώθηκε στην ώρα του. Όταν τα πλοία ήταν έτοιμα -12 από αυτά- ο πόλεμος είχε τελειώσει. Αυτά πουλήθηκαν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που τα χρησιμοποίησαν για αποθήκευση και σκραπ.

Το ίδιο συνέβη και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατασκευάστηκαν 24 πλοία για τη μεταφορά προμηθειών. Αυτή τη φορά, όλα τα πλοία ολοκληρώθηκαν εγκαίρως και λόγω των καινοτομιών στην παραγωγή του τσιμέντου, ο δεύτερος στόλος ήταν πολύ ισχυρότερος απ' ό,τι ο προηγούμενος. Τα πλοία έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του πολέμου, ιδιαίτερα την ημέρα της απόβασης στη Νορμανδία, όπου χρησιμοποιήθηκαν ως μεταφορικά καυσίμων και πυρομαχικών αλλά και ως πλωτές προβλήτες. Κάποια διέθεταν και κινητήρες και χρησιμοποιήθηκαν ως καντίνες και για την μεταφορά στρατευμάτων.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο χάλυβας ήταν και πάλι διαθέσιμος και άρχισε η παραγωγή των χαλύβδινων πλοίων. Τα τσιμεντένια πλοία έγιναν σκραπ, ή τα έσυραν σε διάφορα λιμάνια για να βυθιστούν ή γίνουν κυματοθραύστες. Η μεγαλύτερη συλλογή βρίσκεται στο Powell River στην Βρετανική Κολομβία, όπου 10 από αυτά τοποθετήθηκαν σε ένα τόξο που θα λειτουργούσε ως κυματοθραύστης. Ακόμα εννιά βυθίστηκαν στα ρηχά νερά στο Chesapeake Bay στα ανοικτά των ακτών της KiptopekeBeach της Βιρτζίνια για να δημιουργήσουν έναν λιμενοβραχίονα για τα τοπικά πλοία.

Το SS Palo Alto ρυμουλκήθηκε στο Seacliff State Beach του Aptos στην Καλιφόρνια και έγινε πάρκο ψυχαγωγίας με πίστα χορού, πισίνα και καφετέρια.

ΠΗΓΕΣ: http://3otiko.blogspot.gr/

               http://perierga.gr/