Η μακάβρια συνήθεια ξεκίνησε το 1599, όταν οι ιερείς του
Παλέρμο αποφάσισαν να ταριχεύσουν το σώμα ενός ευσεβέστατου μοναχού. Απέθεσαν λοιπόν την σορό του στον χώρο των κατακομβών και χιλιάδες πιστοί προσέρχονταν, για να αποδώσουν λατρευτικές τιμές στο άγιο
λείψανο. Το παράδειγμά τους σύντομα ακολούθησαν πολλοί κάτοικοι του Παλέρμο, οι οποίοι
δεν μπορούσαν να δεχτούν την ιδέα της οριστικής εξαφανίσεως από την ζωή των
αγαπημένων κεκοιμημένων τους.
Έτσι, με τον καιρό, δημιουργήθηκε ένα ανατριχιαστικό παρακοιμητήριο, όπου ήταν
τοποθετημένα κατά κατηγορίες και υποκατηγορίες τα βαλσαμωμένα σώματα εκατοντάδων νεκρών: αντρών, γυναικών, παρθένων και παιδιών, καθηγητών, ιατρών,
δικηγόρων, καλλιτεχνών (ανάμεσά τους και ο περίφημος Iσπανός ζωγράφος Βελάσκεθ)
, στρατιωτικών κ.α. Άλλα από τα πτώματα είναι ξαπλωμένα, τα περισσότερα όμως είναι σε όρθια στάση. Όλα φορούν "τα καλά" τους ενδύματα, φυσικά της εποχής τους, τα οποία
όμως με τον χρόνο έχουν αλλοιωθεί ή έχουν μετατραπεί σε φριχτά ράκη.
Η τεχνική της μουμιοποιήσεως βασιζόταν κυρίως στην εμβάπτιση του νεκρού σώματος σε αρσενικό ή ασβέστη, ιδίως κατά τις περιόδους θανατηφόρων επιδημιών, όπως η πανώλη.
Η πιο κοινή μέθοδος ήταν η "αποστράγγιση των υγρών των σωμάτων" μέσω της εκθέσεώς τους σε ειδικά κελιά-αφυγραντήρια επί οκτώ περίπου μήνες και μετά το πλύσιμο των σωμάτων με ξύδι.
Αυτές οι ατελείς τεχνικές είχαν αποτέλεσμα την απώλεια της σάρκας σε πολλά μέρη του σώματος, όπου στην περίπτωση όμως του προσώπου δημιουργεί απίστευτες εικόνες, σαν αυτές δηλαδή που βλέπουμε στις ταινίες τρόμου.
Υπήρξαν όμως κάποιοι "ειδήμονες" ταριχευτές, όπως ο δόκτωρ Σολάφια, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν διαφορετικά υλικά, πιο αποτελεσματικά από τα προηγούμενα, αλλά για λόγους επαγγελματικού απορρήτου πήραν το μυστικό στον θάνατό τους.
Περιδιαβαίνοντας στον σιωπηλό χώρο, ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από την απουσία οσμών και γρήγορα συνηθίζει στο θέαμα των γκροτέσκο συνθέσεων που δημιουργούν οι φιγούρες των πεθαμένων.
Το μεγαλύτερο όμως κέρδος από αυτή την επίσκεψη είναι, όπως λέει ο μεγάλος χορογράφος Μπεζάρ, ο οποίος είναι τακτικός θαμών του "κλαμπ των μουμιών", η συμφιλίωση με την ιδέα της προσωρινότητας, η καταλυτική δηλαδή παραδοχή ότι ουδείς εστί αθάνατος!
Η τεχνική της μουμιοποιήσεως βασιζόταν κυρίως στην εμβάπτιση του νεκρού σώματος σε αρσενικό ή ασβέστη, ιδίως κατά τις περιόδους θανατηφόρων επιδημιών, όπως η πανώλη.
Η πιο κοινή μέθοδος ήταν η "αποστράγγιση των υγρών των σωμάτων" μέσω της εκθέσεώς τους σε ειδικά κελιά-αφυγραντήρια επί οκτώ περίπου μήνες και μετά το πλύσιμο των σωμάτων με ξύδι.
Αυτές οι ατελείς τεχνικές είχαν αποτέλεσμα την απώλεια της σάρκας σε πολλά μέρη του σώματος, όπου στην περίπτωση όμως του προσώπου δημιουργεί απίστευτες εικόνες, σαν αυτές δηλαδή που βλέπουμε στις ταινίες τρόμου.
Υπήρξαν όμως κάποιοι "ειδήμονες" ταριχευτές, όπως ο δόκτωρ Σολάφια, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν διαφορετικά υλικά, πιο αποτελεσματικά από τα προηγούμενα, αλλά για λόγους επαγγελματικού απορρήτου πήραν το μυστικό στον θάνατό τους.
Περιδιαβαίνοντας στον σιωπηλό χώρο, ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από την απουσία οσμών και γρήγορα συνηθίζει στο θέαμα των γκροτέσκο συνθέσεων που δημιουργούν οι φιγούρες των πεθαμένων.
Το μεγαλύτερο όμως κέρδος από αυτή την επίσκεψη είναι, όπως λέει ο μεγάλος χορογράφος Μπεζάρ, ο οποίος είναι τακτικός θαμών του "κλαμπ των μουμιών", η συμφιλίωση με την ιδέα της προσωρινότητας, η καταλυτική δηλαδή παραδοχή ότι ουδείς εστί αθάνατος!
Το κείμενο είναι από το YouTube.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου